prolog

tak, to chyba jest prolog

Nie ma potrzeby się ukrywać

Nie reaguj zbyt mocno

Mówiłaś, że sięgałaś nieba

Pójdziemy jeszcze dalej

Byłaś tu wcześniej, dziewczyno

Pamiętasz te prześcieradła

Ten świat nie jest dla nas

To nie jest tym, czym się wydaje

Nauczymy się kochać, marzyć, śnić

Nauczysz się kochać, marzyć, śnić

Nauczę Cię marzyć

Znajdziemy naszą miłość w niebie

Spojrzałam w niebo, które powoli z niebieskiego zmieniało się w pomarańczowe. Siedziałam na ławce w parku Tivoli pisząc jedną z piosenek, które nieudolnie próbowałam rozsławić. Dotychczasowo jedynym moim większym osiągnięciem było wygranie konkursu w liceum. Teraz, rok później nie ruszyłam dalej, a raczej się cofnęłam. Pracowałam w małej kawiarence w centrum miasta. Lubiłam mimo wszystko swoją pracę, pani Vidmar była kochaną siedemdziesięcioletnią cukierniczką, która wstawała o piątej rano, aby piec bułeczki dla klientów. Zastępowała mi praktycznie całą rodzinę. Po śmierci mamy, tato rzucił się w wir pracy, teraz płacił mi za wszystko i żyje sobie w Monako z nową żoną. Wszystko byleby zapomnieć o mnie i żebym mu się nie przypomniała.
Z cichym westchnięciem zamknęłam notatnik i ruszyłam do mieszkania, jutro czekał mnie pracowity dzień, więc powinnam się wyspać.

____________________

Startujemy wraz z Dniem Dziecka :)

A na razie zapraszam na angels-peter.blogspot.com